Χριστίνα

σε καιρούς παλιούς, 

σ‘ εποχές υγρές και κρύες, 

ο δυνάστης των κεραμιδιών, 

απ‘ τον θρόνο του κάλεσμα έστελνε... 

εγώ έκπτωτος ... 

δεν τολμώ να καλέσω...  

δεν τολμώ να ακουστώ «αθέμιτα»...  

δεν καλώ 

παρακαλώ!   όχι τον θρόνο που έχασα 

(μακάρι για πάντα) 

αλλά για μια ζεστή θεσούλα 

δίπλα σου... 

Χριστίνα 

δεν βλέπω άλλη θέση για μένα 

παρά δίπλα σου... 

όπου κι αν είναι... 

δίπλα σου είναι η μόνη κούρνια 

που μπορώ να προσδοκήσω... 

συγνώμη για τα «αθέμιτα»...